Ustawa z dnia 17.11.1964 r. Kodeks postępowania cywilnego
 |
|
Dz. U. z 1965 r. nr 15, poz. 113
Dz. U. z 1974 r. nr 27, poz. 157
Dz. U. z 1974 r. nr 39, poz. 231
Dz. U. z 1975 r. nr 45, poz. 234
Dz. U. z 1982 r. nr 11, poz. 82
Dz. U. z 1982 r. nr 30, poz. 210
Dz. U. z 1983 r. nr 5, poz. 33
Dz. U. z 1984 r. nr 45, poz. 241
Dz. U. z 1984 r. nr 45, poz. 242
Dz. U. z 1985 r. nr 20, poz. 86
Dz. U. z 1987 r. nr 21, poz. 123
Dz. U. z 1988 r. nr 41, poz. 324
Dz. U. z 1989 r. nr 4, poz. 21
Dz. U. z 1989 r. nr 33, poz. 175
Dz. U. z 1990 r. nr 14, poz. 88
Dz. U. z 1990 r. nr 34, poz. 198
Dz. U. z 1990 r. nr 53, poz. 306
Dz. U. z 1990 r. nr 55, poz. 318
Dz. U. z 1990 r. nr 79, poz. 464
Dz. U. z 1991 r. nr 7, poz. 24
Dz. U. z 1991 r. nr 22, poz. 92
Dz. U. z 1991 r. nr 115, poz. 496
Dz. U. z 1993 r. nr 12, poz. 53
Dz. U. z 1994 r. nr 105, poz. 509
Dz. U. z 1995 r. nr 83, poz. 417
Dz. U. z 1996 r. nr 24, poz. 110
Dz. U. z 1996 r. nr 43, poz. 189
Dz. U. z 1996 r. nr 73, poz. 350
Dz. U. z 1996 r. nr 149, poz. 703
Dz. U. z 1997 r. nr 43, poz. 270
Dz. U. z 1997 r. nr 54, poz. 348
Dz. U. z 1997 r. nr 75, poz. 471
Dz. U. z 1997 r. nr 102, poz. 643
Dz. U. z 1997 r. nr 117, poz. 752
Dz. U. z 1997 r. nr 121, poz. 769
Dz. U. z 1997 r. nr 121, poz. 770
Dz. U. z 1997 r. nr 133, poz. 882
Dz. U. z 1997 r. nr 139, poz. 934
Dz. U. z 1997 r. nr 140, poz. 940
Dz. U. z 1997 r. nr 141, poz. 944
Dz. U. z 1998 r. nr 106, poz. 668
Dz. U. z 1998 r. nr 117, poz. 757
Dz. U. z 1999 r. nr 52, poz. 532
Dz. U. z 2000 r. nr 22, poz. 269
Dz. U. z 2000 r. nr 22, poz. 271
Dz. U. z 2000 r. nr 48, poz. 552
Dz. U. z 2000 r. nr 48, poz. 554
Dz. U. z 2000 r. nr 55, poz. 665
|
Dz. U. z 2000 r. nr 73, poz. 852
Dz. U. z 2000 r. nr 94, poz. 1037
Dz. U. z 2000 r. nr 114, poz. 1191
Dz. U. z 2000 r. nr 114, poz. 1193
Dz. U. z 2000 r. nr 122, poz. 1314
Dz. U. z 2000 r. nr 122, poz. 1319
Dz. U. z 2000 r. nr 122, poz. 1322
Dz. U. z 2001 r. nr 4, poz. 27
Dz. U. z 2001 r. nr 49, poz. 508
Dz. U. z 2001 r. nr 63, poz. 635
Dz. U. z 2001 r. nr 98, poz. 1069
Dz. U. z 2001 r. nr 98, poz. 1070
Dz. U. z 2001 r. nr 98, poz. 1071
Dz. U. z 2001 r. nr 123, poz. 1353
Dz. U. z 2001 r. nr 125, poz. 1368
Dz. U. z 2001 r. nr 138, poz. 1546
Dz. U. z 2002 r. nr 25, poz. 253
Dz. U. z 2002 r. nr 26, poz. 265
Dz. U. z 2002 r. nr 74, poz. 676
Dz. U. z 2002 r. nr 84, poz. 764
Dz. U. z 2002 r. nr 126, poz. 1069
Dz. U. z 2002 r. nr 126, poz. 1070
Dz. U. z 2002 r. nr 129, poz. 1102
Dz. U. z 2002 r. nr 153, poz. 1271
Dz. U. z 2002 r. nr 219, poz. 1849
Dz. U. z 2002 r. nr 240, poz. 2058
Dz. U. z 2003 r. nr 41, poz. 360
Dz. U. z 2003 r. nr 42, poz. 363
Dz. U. z 2003 r. nr 60, poz. 535
Dz. U. z 2003 r. nr 109, poz. 1035
Dz. U. z 2003 r. nr 119, poz. 1121
Dz. U. z 2003 r. nr 130, poz. 1188
Dz. U. z 2003 r. nr 139, poz. 1323
Dz. U. z 2003 r. nr 199, poz. 1939
Dz. U. z 2003 r. nr 228, poz. 2255
Dz. U. z 2004 r. nr 9, poz. 75
Dz. U. z 2004 r. nr 11, poz. 101
Dz. U. z 2004 r. nr 68, poz. 623
Dz. U. z 2004 r. nr 91, poz. 871
Dz. U. z 2004 r. nr 93, poz. 891
Dz. U. z 2004 r. nr 121, poz. 1264
Dz. U. z 2004 r. nr 162, poz. 1691
Dz. U. z 2004 r. nr 169, poz. 1783
Dz. U. z 2004 r. nr 172, poz. 1804
Dz. U. z 2004 r. nr 204, poz. 2091
Dz. U. z 2004 r. nr 210, poz. 2135
Dz. U. z 2004 r. nr 236, poz. 2356
|
Dz. U. z 2004 r. nr 237, poz. 2384
Dz. U. z 2005 r. nr 13, poz. 98
Dz. U. z 2005 r. nr 22, poz. 185
Dz. U. z 2005 r. nr 86, poz. 732
Dz. U. z 2005 r. nr 122, poz. 1024
Dz. U. z 2005 r. nr 143, poz. 1199
Dz. U. z 2005 r. nr 150, poz. 1239
Dz. U. z 2005 r. nr 167, poz. 1398
Dz. U. z 2005 r. nr 169, poz. 1413
Dz. U. z 2005 r. nr 169, poz. 1417
Dz. U. z 2005 r. nr 172, poz. 1438
Dz. U. z 2005 r. nr 178, poz. 1478
Dz. U. z 2005 r. nr 183, poz. 1538
Dz. U. z 2005 r. nr 267, poz. 2258
Dz. U. z 2006 r. nr 12, poz. 66
Dz. U. z 2006 r. nr 66, poz. 466
Dz. U. z 2006 r. nr 104, poz. 708
Dz. U. z 2006 r. nr 104, poz. 711
Dz. U. z 2006 r. nr 208, poz. 1537
Dz. U. z 2006 r. nr 208, poz. 1540
Dz. U. z 2006 r. nr 226, poz. 1656
Dz. U. z 2006 r. nr 235, poz. 1699
Dz. U. z 2007 r. nr 7, poz. 58
Dz. U. z 2007 r. nr 47, poz. 319
Dz. U. z 2007 r. nr 50, poz. 331
Dz. U. z 2007 r. nr 61, poz. 418
Dz. U. z 2007 r. nr 99, poz. 662
Dz. U. z 2007 r. nr 106, poz. 731
Dz. U. z 2007 r. nr 112, poz. 766
Dz. U. z 2007 r. nr 112, poz. 769
Dz. U. z 2007 r. nr 115, poz. 794
Dz. U. z 2007 r. nr 121, poz. 831
Dz. U. z 2007 r. nr 123, poz. 849
Dz. U. z 2007 r. nr 176, poz. 1243
Dz. U. z 2007 r. nr 181, poz. 1287
Dz. U. z 2007 r. nr 192, poz. 1378
Dz. U. z 2007 r. nr 247, poz. 1845
Dz. U. z 2008 r. nr 59, poz. 367
Dz. U. z 2008 r. nr 96, poz. 609
Dz. U. z 2008 r. nr 96, poz. 619
Dz. U. z 2008 r. nr 110, poz. 706
Dz. U. z 2008 r. nr 116, poz. 731
Dz. U. z 2008 r. nr 119, poz. 772
Dz. U. z 2008 r. nr 120, poz. 779
Dz. U. z 2008 r. nr 122, poz. 796
Dz. U. z 2008 r. nr 171, poz. 1056
Dz. U. z 2008 r. nr 234, poz. 1571
|
o przepisie
art./§
pełną treść
widoczną część
powiązane
powiązane
Egzekucja świadczeń niepieniężnych
Art. 1041. § 1. Jeżeli dłużnik ma wydać wierzycielowi rzecz ruchomą, komornik sądu, w którego okręgu rzecz się znajduje, odbierze ją dłużnikowi i wyda wierzycielowi.
§ 2. Jeżeli ze względu na rodzaj rzeczy niezwłoczne fizyczne jej przejęcie nie jest możliwe, komornik wprowadzi wierzyciela w posiadanie rzeczy zgodnie z przepisami prawa cywilnego.
Art. 1042. Jeżeli rzeczy odebranej dłużnikowi nie można niezwłocznie wydać wierzycielowi, komornik złoży ją do depozytu sądowego albo odda na przechowanie na koszt i niebezpieczeństwo wierzyciela.
Art. 1043. Jeżeli rzecz należąca do dłużnika znajduje się we władaniu osoby trzeciej, która nie zgadza się na jej wydanie, komornik zajmie roszczenie dłużnika o wydanie rzeczy.
Art. 1044. Jeżeli wierzyciel żąda, aby odebranie rzeczy odbyło się w jego obecności, komornik zawiadomi go o terminie odebrania, a w razie niestawiennictwa wierzyciela nie przystąpi do wykonania.
Art. 1045. Jeżeli komornik nie znalazł u dłużnika rzeczy lub dokumentu, które mają być odebrane, sąd na wniosek wierzyciela nakaże dłużnikowi, aby wyjawił, gdzie one się znajdują, i aby złożył przyrzeczenie, że jego oświadczenia są zgodne z prawdą. Przepisy dotyczące przyrzeczenia przy wyjawieniu majątku stosuje się odpowiednio.
Art. 1046. § 1. Jeżeli dłużnik ma wydać nieruchomość lub statek albo opróżnić pomieszczenie, komornik sądu, w którego okręgu rzeczy te się znajdują, wezwie dłużnika do dobrowolnego wykonania tego obowiązku w wyznaczonym stosownie do okoliczności terminie, po którego bezskutecznym upływie dokona czynności potrzebnych do wprowadzenia wierzyciela w posiadanie.
§ 2. Prowadząc egzekucję na podstawie tytułu nakazującego dłużnikowi opróżnienie lokalu lub pomieszczenia, komornik usunie z niego także osoby zajmujące lokal wraz z dłużnikiem, chyba że osoby te wykażą dokumentem, iż zajmowanie wynika z tytułu prawnego niepochodzącego od dłużnika.
§ 3. Przepisów § 2 oraz art. 791 § 1 nie stosuje się do opróżnienia lokalu służącego zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych dłużnika.
§ 4. Wykonując obowiązek opróżnienia lokalu służącego zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych dłużnika na podstawie tytułu wykonawczego, z którego nie wynika prawo dłużnika do lokalu socjalnego lub zamiennego, komornik wstrzyma się z dokonaniem czynności do czasu, gdy gmina wskaże tymczasowe pomieszczenie lub gdy dłużnik znajdzie takie pomieszczenie.
§ 41. Przepisu § 4 nie stosuje się do egzekucji obowiązku opróżnienia lokalu wynajętego na podstawie umowy najmu okazjonalnego lokalu, której zawarcie zostało zgłoszone zgodnie z art. 19b ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. nr 31, poz. 266, z późn. zm.).
§ 5. Komornik nie może wstrzymać się z dokonaniem czynności, jeżeli wierzyciel wskaże tymczasowe pomieszczenie, o którym mowa w § 4.
§ 6. Tymczasowe pomieszczenie powinno:
1) nadawać się do zamieszkania;
2) zapewniać co najmniej 5 m2 powierzchni mieszkalnej na jedną osobę;
3) znajdować się w tej samej miejscowości lub pobliskiej, jeżeli zamieszkanie w tej miejscowości nie pogorszy nadmiernie warunków życia osób przekwaterowywanych.
§ 7. Od wymagań, o których mowa w § 6 pkt 2 i pkt 3, można odstąpić za zgodą osoby przekwaterowywanej.
§ 8. Jeżeli egzekucja obowiązku opróżnienia lokalu służącego zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych dłużnika dotyczy osób małoletnich lub ubezwłasnowolnionych, komornik wstrzyma się z dokonaniem czynności i zawiadomi sąd opiekuńczy. Dalsze czynności komornik podejmie stosownie do orzeczenia sądu opiekuńczego, określającego miejsce pobytu osób małoletnich lub ubezwłasnowolnionych.
§ 9. Przeprowadzając egzekucję, komornik usunie ruchomości niebędące przedmiotem egzekucji i odda je dłużnikowi, a w razie jego nieobecności pozostawi osobie dorosłej spośród jego domowników, gdyby zaś i to nie było możliwe, ustanowi dozorcę, pouczając go o obowiązkach i prawach dozorcy ustanowionego przy zajęciu ruchomości, i odda mu usunięte ruchomości na przechowanie na koszt dłużnika.
§ 10. Jeżeli na wezwanie dozorcy dłużnik w wyznaczonym terminie, nie krótszym niż 30 dni, nie odbierze ruchomości, sąd na wniosek dozorcy i po wysłuchaniu dłużnika nakaże ich sprzedaż, a jeżeli ruchomości nie przedstawiają wartości handlowej lub sprzedaż okaże się bezskuteczna, sąd wskaże inny sposób rozporządzenia rzeczą, nie wyłączając ich zniszczenia.
§ 11. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb postępowania w sprawach o opróżnienie lokalu lub pomieszczenia albo o wydanie nieruchomości oraz szczegółowe warunki, w tym sanitarne, jakim powinno odpowiadać tymczasowe pomieszczenie, mając na względzie ochronę przed bezdomnością osób eksmitowanych, sprawne prowadzenie egzekucji oraz uwzględniając, że tymczasowe pomieszczenie musi nadawać się do zamieszkania, chociażby nie spełniało warunków technicznych wymaganych dla pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi.
Art. 1047. § 1. Jeżeli dłużnik jest obowiązany do złożenia oznaczonego oświadczenia woli, prawomocne orzeczenie sądu zobowiązujące do złożenia oświadczenia zastępuje oświadczenie dłużnika.
§ 2. Jeżeli złożenie oświadczenia woli jest uzależnione od świadczenia wzajemnego wierzyciela, skutek wymieniony w paragrafie poprzedzającym powstaje dopiero z chwilą prawomocnego nadania orzeczeniu klauzuli wykonalności.
Art. 1048. Jeżeli ujawnienie na podstawie orzeczenia sądowego prawa wierzyciela przez wpis w księdze wieczystej lub w rejestrze albo przez złożenie dokumentu do zbioru wymaga poprzedniego ujawnienia prawa dłużnika, komornik na żądanie wierzyciela odbierze dłużnikowi dokumenty potrzebne do dokonania wpisu na rzecz dłużnika lub do złożenia do zbioru i złoży je w sądzie właściwym do prowadzenia księgi wieczystej, rejestru lub zbioru dokumentów.
Art. 1049. § 1. Jeżeli w samym tytule egzekucyjnym nie
postanowiono, że w razie niewykonania przez dłużnika w wyznaczonym
terminie czynności, którą może wykonać także inna osoba, wierzyciel będzie
umocowany do wykonania tej czynności na koszt dłużnika - sąd, w którego
okręgu czynność ma być wykonana, na wniosek wierzyciela wezwie dłużnika do
jej wykonania w wyznaczonym terminie, a po bezskutecznym upływie terminu
udzieli wierzycielowi umocowania do wykonania czynności na koszt dłużnika.
Na żądanie wierzyciela sąd przyzna mu sumę potrzebną do wykonania
czynności. Na postanowienie sądu przysługuje zażalenie.
§ 2. Przepisów niniejszego artykułu nie stosuje się do czynności polegających na świadczeniu rzeczy oznaczonych co do tożsamości.
Art. 1050. § 1. Jeżeli dłużnik ma wykonać czynność, której inna
osoba wykonać za niego nie może, a której wykonanie zależy wyłącznie od
jego woli, sąd, w którego okręgu czynność ma być wykonana, na wniosek
wierzyciela po wysłuchaniu stron wyznaczy dłużnikowi termin do wykonania i
zagrozi mu grzywną na wypadek, gdyby w wyznaczonym terminie czynności nie
wykonał.
§ 2. Jeżeli wykonanie czynności wymaga wydatków pieniężnych lub dostarczenia materiałów, a obowiązek dostarczenia ich ciąży na wierzycielu, sąd przystąpi do egzekucji w myśl paragrafu poprzedzającego dopiero po wykazaniu przez wierzyciela, że dokonał czynności, od których zależy obowiązek dłużnika, chyba że tytuł egzekucyjny zawiera w tym względzie inne zarządzenie.
§ 3. Po bezskutecznym upływie terminu wyznaczonego dłużnikowi do wykonania czynności, sąd na wniosek wierzyciela nałoży na dłużnika grzywnę i jednocześnie wyznaczy nowy termin do wykonania czynności, z zagrożeniem surowszą grzywną.
Art. 10501
Art. 1051. § 1. Jeżeli dłużnik ma obowiązek zaniechać pewnej czynności lub nie przeszkadzać czynności wierzyciela, sąd, w którego okręgu dłużnik działał wbrew swemu obowiązkowi, na wniosek wierzyciela po wysłuchaniu stron i stwierdzeniu, że dłużnik działał wbrew obowiązkowi, nałoży na niego grzywnę. Tak samo sąd postąpi w razie dalszego wniosku wierzyciela.
§ 2. Ponadto sąd może na wniosek wierzyciela zobowiązać dłużnika do zabezpieczenia szkody, grożącej wierzycielowi wskutek dalszego działania dłużnika wbrew obowiązkowi. W postanowieniu sąd może wskazać wysokość i czas trwania zabezpieczenia.
§ 3. Jeżeli w samym tytule egzekucyjnym nie postanowiono, że w razie dokonania zmiany sprzecznej z obowiązkiem dłużnika wierzyciel będzie uprawniony do usunięcia tej zmiany na koszt dłużnika, sąd na wniosek wierzyciela po wysłuchaniu stron upoważni wierzyciela do usunięcia tej zmiany na koszt dłużnika. Na żądanie wierzyciela sąd przyzna mu sumę na ten cel potrzebną. W razie oporu dłużnika sąd na wniosek wierzyciela poleci komornikowi usunięcie oporu.
Art. 10511
Art. 1052. W jednym postanowieniu sąd może wymierzyć grzywnę nie
wyższą niż jeden tysiąc złotych, chyba że trzykrotne wymierzenie grzywny
okazało się nieskuteczne. Ogólna suma grzywien w tej samej sprawie nie
może przewyższać stu tysięcy złotych. W razie wykonania czynności przez
dłużnika lub umorzenia postępowania grzywny nie zapłacone do tego czasu
ulegają umorzeniu.
Art. 1053. § 1. Wymierzając grzywnę, sąd orzeknie jednocześnie - na wypadek niezapłacenia - zamianę grzywny na areszt, licząc jeden dzień aresztu od pięciu złotych do stu pięćdziesięciu złotych grzywny. Ogólny czas trwania aresztu nie może w tej samej sprawie przekroczyć sześciu miesięcy. Przepis art. 762 § 4 stosuje się odpowiednio.
§ 2. Jeżeli dłużnikiem, do którego skierowane było wezwanie sądu, jest osoba prawna lub inna organizacja, środkom przymusu podlega jej pracownik odpowiedzialny za niezastosowanie się do wezwania, a gdyby ustalenie takiego pracownika było utrudnione, środkom przymusu podlegają osoby uprawnione do jej reprezentowania.
Art. 1054. § 1. Jeżeli postępowanie egzekucyjne zostanie umorzone albo dłużnik na skutek aresztu zgłosi gotowość wykonania czynności, sąd postanowi zwolnić go niezwłocznie i zawiadomi o tym wierzyciela. Dłużnikowi, który zgłosił gotowość wykonania czynności, sąd stosownie do okoliczności wyznaczy termin do jej wykonania.
§ 2. Gdyby dłużnik po zwolnieniu zwlekał z wykonaniem czynności, sąd na wniosek wierzyciela po wysłuchaniu stron zarządzi wykonanie aresztu do końca wyznaczonego poprzednio terminu.
§ 3. Jeżeli dłużnik zgłosił się ponownie do wykonania czynności, sąd może odmówić zwolnienia go z aresztu przed upływem oznaczonego czasu.
Art. 1055. Na postanowienie sądu co do wezwania dłużnika do
wykonania czynności, zagrożenia grzywną i jej zamiany na areszt oraz co do
zabezpieczenia szkody wierzyciela przysługuje zażalenie.
Art. 1056. § 1. Areszt wykonywa się przez osadzenie dłużnika w pomieszczeniu na ten cel przeznaczonym, oddzielnie od osób pozbawionych wolności w trybie postępowania karnego i administracyjnego. Dłużnik powinien jednak podczas przebywania w areszcie być według możności zatrudniony zarobkowo w granicach jego zdolności. Z zarobku jego pokrywa się przede wszystkim koszty wykonania aresztu.
§ 2. Polecenie osadzenia dłużnika w areszcie sąd kieruje do komornika miejsca pobytu dłużnika. Jeżeli dłużnik nie przebywa w okręgu sądu, który wymierzył grzywnę z zamianą na areszt, sąd może zwrócić się o wykonanie aresztu do sądu rejonowego, w którego okręgu dłużnik przebywa.
§ 3. Koszty wykonania aresztu powinny być pokryte z zarobków dłużnika. Wierzyciel obowiązany jest złożyć z góry komornikowi sumę potrzebną na sprowadzenie dłużnika do miejsca osadzenia i na wyżywienie go przez czas trwania przymusu; nie dotyczy to wypadku, gdy wierzyciel korzysta ze zwolnienia od kosztów sądowych.
Art. 1057. § 1. Zarządzając wykonanie aresztu, sąd wydaje komornikowi nakaz na piśmie z odpowiednim uzasadnieniem. Wraz z przystąpieniem do wykonania nakazu komornik doręcza go dłużnikowi.
§ 2. O wykonanie aresztu w stosunku do dłużnika będącego żołnierzem w czynnej służbie wojskowej albo funkcjonariuszem Policji, Biura Ochrony Rządu, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego Biura Antykorupcyjnego lub Straży Granicznej sąd zwraca się do dowódcy jednostki wojskowej albo odpowiednio do właściwego komendanta lub kierownika jednostki organizacyjnej Policji, Biura Ochrony Rządu, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego Biura Antykorupcyjnego lub Straży Granicznej, w której pełni on służbę, przesyłając w tym celu nakaz. O wykonanie aresztu w stosunku do dłużnika będącego żołnierzem zawodowym wyznaczonym na stanowisko służbowe w Służbie Kontrwywiadu Wojskowego albo Służbie Wywiadu Wojskowego albo będącego funkcjonariuszem Służby Kontrwywiadu Wojskowego albo Służby Wywiadu Wojskowego sąd zwraca się odpowiednio do Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego albo Szefa Służby Wywiadu Wojskowego, przesyłając w tym celu nakaz.
Art. 1058. § 1. W stosunku do osób, których zdrowie może być narażone na niebezpieczeństwo, aresztu nie wykonuje się aż do ich wyzdrowienia.
§ 2. Na wniosek jednej ze stron i na jej koszt zarządza się zbadanie stanu zdrowia dłużnika przez lekarza sądowego.
Art. 1059. Z ważnej przyczyny sąd może zwolnić dłużnika z aresztu na czas nie dłuższy niż tydzień.
PREMIUM