Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 30.04.2004 r. w sprawie sposobu ustalania tożsamości i miejsca stałego zamieszkania faktycznych odbiorców
o przepisie
art./§
aktu prawnego
pełną treść
widoczną część
powiązane
powiązane
Na podstawie art. 42d ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176, z późn. zm.) zarządza się, co następuje:
§ 1. Rozporządzenie określa sposób ustalania tożsamości i miejsca stałego zamieszkania faktycznych odbiorców, w celu umożliwienia podmiotom wypłacającym dokonywania identyfikacji faktycznych odbiorców przychodów (dochodów), o których mowa w art. 42c ust. 5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwanej dalej "ustawą".
§ 2. 1. Podmiot wypłacający przychody (dochody), o których mowa w art. 42c ust. 5 ustawy, ustala tożsamość faktycznego odbiorcy w zakresie:
1) imienia i nazwiska, adresu zamieszkania:
a) na podstawie przedstawionego przez faktycznego odbiorcę paszportu albo urzędowego dokumentu stwierdzającego tożsamość lub
b) w przypadku gdy adresu zamieszkania nie można ustalić na podstawie dokumentów, o których mowa w lit. a - na podstawie jakiegokolwiek innego dokumentu potwierdzającego tożsamość;
2) numeru identyfikacji podatkowej, jeśli numer taki został nadany przez państwo członkowskie, w którym faktyczny odbiorca ze względu na miejsce zamieszkania podlega opodatkowaniu od całości dochodów:
a) na podstawie paszportu albo urzędowego dokumentu stwierdzającego tożsamość przedstawionego przez faktycznego odbiorcę lub
b) w przypadku gdy numeru identyfikacji podatkowej nie można ustalić na podstawie dokumentów, o których mowa w lit. a - na podstawie jakiegokolwiek innego dokumentu potwierdzającego tożsamość lub zaświadczenia o miejscu zamieszkania do celów podatkowych (certyfikatu rezydencji) wydanego przez właściwy organ podatkowy.
2. W przypadku nienadania numeru identyfikacji podatkowej lub niezamieszczenia go w żadnym z dokumentów, o których mowa w ust. 1 pkt 2, tożsamość faktycznego odbiorcy uzupełnia się o datę i miejsce jego urodzenia, ustalone na podstawie paszportu lub urzędowego dokumentu stwierdzającego tożsamość.
§ 3. Podmiot wypłacający ustala państwo lub terytorium, w którym faktyczny odbiorca posiada stałe miejsce zamieszkania:
1) na podstawie adresu zamieszkania uzyskanego zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 1 lub
2) w przypadku gdy faktyczny odbiorca przedstawiający paszport lub inny urzędowy dokument stwierdzający tożsamość wydany przez organy państwa lub terytorium, o których mowa w art. 42c ust. 1 pkt 1 ustawy, deklaruje, iż ze względu na miejsce zamieszkania podlega opodatkowaniu od całości dochodów w innym państwie lub terytorium, niż określone w art. 42c ust. 1 pkt 1 ustawy - na podstawie przedstawionego przez niego zaświadczenia o miejscu zamieszkania do celów podatkowych (certyfikat rezydencji) wydanego przez właściwy organ podatkowy zadeklarowanego państwa lub terytorium. W przypadku nieprzedstawienia certyfikatu rezydencji, podmiot wypłacający uznaje, iż państwem (terytorium), w którym faktyczny odbiorca ma stałe miejsce zamieszkania, jest państwo (terytorium), które wydało paszport lub inny urzędowy dokument tożsamości.
§ 4. W odniesieniu do przychodów (dochodów) wypłaconych lub postawionych do dyspozycji faktycznemu odbiorcy na podstawie umów zawartych przed dniem 1 stycznia 2004 r., podmiot wypłacający przychody (dochody), o których mowa w art. 42c ust. 5 ustawy, może ustalić, na podstawie posiadanych informacji, tożsamość faktycznego odbiorcy wyłącznie w zakresie imienia, nazwiska oraz adresu zamieszkania.
§ 5. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 lipca 2005 r.
PREMIUM